عمرت مستدام؛ نامت جاودان و روزت مبارک

مادر تو  را چه بنامم که هیچ چیز یارای برابری با تو را ندارد کوهت ننامم که  کوه پایداری و استقامت از تو آموخته

رودت  نخوانم که رود صداقت و پاکدامنی تو را به ارمغان برده آسمانت نخوانم  که بسی بلندتر و رفیع تری و آسمان زیر گامهای توست

ماه و  خورشیدت ننامم که آن دو نور تو را به عاریت گرفته اند ستاره ات  ندانم که آنان بی شمارند و تو بی همتا

تو را  نسترن و یاس و یاسمن نمی دانم که گل نیز عطر و بویش را از تو دارد آبشاران  خروشان از مهر توست و دشت وسعت خویش را از قلبت گرفته

مادر تو  را با کدامین شعر و غزل بسرایم که در مقابل نامت شعر و غزل نیز عاجزند تو خود یک  دنیا کلامی و یک عمر واژه ای ...

مادر ای  طراوت بهاران و ای هستی بخش زندگانیم تو را چه  بنامم و وصفت چه بخوانم که بیکران آسمانها و دریاها و هرچه در  اوست در پیش نام تو کوچکند و عزیز

و اکنون  تو را ای بزرگ، ای بی همتا با تمام عظمتت  در قلب کوچک خود می یابم و یزدان پاک را سپاس می گویم که این نهال  عشق و محبت را به قلب من ارزانی داشت

باشد که  به جبران نیکیهایت و به پاس دلواپسیهایت همواره تو را  عزیز بدارم و محترم و همواره آواز  من این باشد که مادر... دوستت  دارم ... دوستت دارم.